Jetlag ?

Het begin is gemaakt met het posten van de verhalen. Ik zal alleen de verhalen plaatsen van de eerste dagen. Deze dagen heb ik het meeste beleefd.
De rest van de dagen zal ik misschien beknopt beschrijven.


Vrijdag 10-2-2006 Dag 2:

Vannacht een vreemd nachtje gehad. Om 3 uur s’nachts meende ik al dat het tijd was om op te staan.
Moe en brak dat ik was keek ik door mijn ramen en kon ik gelukkig constateren dat het nog donker was. Nadat ik de tijd had gecheckt had ik maar besloten om weer verder te gaan slapen.
Later hoorde ik van Klaas dat hij hetzelfde had meegemaakt. De gevolgen van een kleine jetlag?
Het was in Nederland immers al 7 uur s’ochtends.
Ook kreeg ik vannacht nog te maken met een irritant mug/neefje/muskiet. Net als in Nederland zijn die beesten nooit te vinden op het moment dat je het licht aan doet. Maar wanneer het licht weer uit is komen ze altijd weer tevoorschijn. Deze vrolijke vriend liet wel heel snel weer van zich horen nadat het licht weer uit was gedaan. Na een paar keer deze grap te hebben uitgehaald had ik maar besloten om gewoon verder te gaan slapen en de eventuele muggenbulten voor lief te nemen.
Al snel zat de muskiet in m’n nek en had ook ik hem te pakken. Vreemd genoeg lijken deze muskieten wel sneller, slimmer en moeilijker te pakken. Welkom in Suriname…
Helaas hebben wij hier in dit huis geen standaard klamboe boven het bed hangen.
Tijdens de nacht heb ik veel zwerfhonden horen blaffen. Erg irritant. Wanneer één hond begint te blaffen begint ook de tweede hond en vervolgens hoor je heel Paramaribo blaffen. Gelukkig houdt dit meestal na een paar minuutjes wel weer op.

9.00 uur was ik wel weer uit mijn nest. Na een turbulent nachtje had ik het plafond wel weer gezien en ben ik op de veranda gaan zitten. Het was vanochtend een beetje regenachtig weer maar warm genoeg om in korte broek op de veranda te zitten.
We kregen contact met twee buurvrouwen die voorbij ons huis liepen. Ze waren benieuwd of wij de nieuwe inwoners waren en hoelang we bleven. Aardige mensen maar wel een beetje wazig.

Tien uur zouden we worden opgehaald door Prem of zijn medewerkers. Precies om deze tijd kwam er een auto op de oprit rijden.
Zij hebben ons naar kwattaweg 70 gebracht waar prem (de huisbaas) ook zelf woont.
Eindelijk zag ik de persoon waarvan de zeer korte correspondentie mailtjes afkomstig waren.
We hebben ongeveer een uur met prem gesproken over de verschillende mogelijkheden die hij naast het aanbieden van huisvesting ook nog aanbied. Hij nam goed de tijd voor ons en was absoluut niet haastig in het vertellen van zijn verhaal. Tevens is hij erg behulpzaam dit bleek wel uit het feit dat hij ons zelfs ging uitleggen hoe wij met de bus weer terug moesten naar het centrum. Omdat wij nog geen Surinaamse Dollars in bezit hebben kregen we van Prem het geld voor de bus terug.
Bij prem kunnen we zelfs een fiets kopen. Voordat wij deze fiets in bezit krijgen zal hij eerst de fietsen repareren. Kosten voor zo’n fietsje ligt ongeveer tussen de 40 a 50 euro. In Groningen kan ik ze goedkoper krijgen 
Premie heeft ons na het gesprek nog een korte rondleiding gegeven over het terrein van de kwattaweg. Op dit terrein kan hij aan 16 studenten huisvesting bieden. Op dit moment zijn er 14 studenten aanwezig. Met de meeste studenten hebben we al contact gehad omdat we een poosje in de gezamenlijke ruimte hebben gezeten. Alhier werd ons het eerste Parbo biertje ingeschonken. Wat een gigantische flessen zijn het toch. (halve liter)

Met de bus zijn we om ongeveer 1 uur naar het centrum gegaan. Voor 1 Surinaamse Dollar (+/-30 euro cent) kan je mee rijden met zo’n busje. Deze busjes kan men het beste vergelijken met de turkse dolmus busjes. Ook deze busjes kan je zo aan straat aanhouden als je in wilt stappen.
In het centrum hebben we geld gepind. Eindelijk wat centen op zak.
Meteen merkten we al dat de bevolking erg vriendelijk is. Bij het postkantoor zagen we dat dit kantoor net gesloten was. Meteen kwam er een meneer op ons af en vertelde ons dat ze vervroegt weekend hadden en dat ze morgen wel weer open zouden gaan. Dat om half 2 middags…
Klaas en ik hebben het centrum een beetje verkent met als doel op zoek te gaan naar telefoon kaarten, kleding, schoenen, handdoeken.
Uiteindelijk kwamen we o.a. ook terecht op een overdekte markt. Veel fruit,groeten,vis en specerijen zijn er te koop en door iedereen werden we aangesproken. (blanken met geld)
Overal zagen we vis liggen die gewoon op tafels waren uitgestald. Zo nu en dan werd deze vis dan nat gehouden door een emmer water over de vis te gooien maar ijs bij de vis om de vis te koelen hebben we niet gezien. Dit zou waarschijnlijk nooit in Nederland voorkomen. Daar zie je meestal de vis in grote bakken met ijs liggen.

Op een gegeven moment hebben we besloten om drinken te halen bij een shopje (een restaurant of bar kan ik het niet noemen). Tegen de muur stonden een paar tafeltjes en stoeltjes waar men aan het bier of sterkere drank zat.
We bestelden 2 cola en meteen werden we door een keurige meneer aangesproken op de keuze van de bestelling. Hij vond dat we aan de Parbo bier moesten. Dit was het eerste contact met Carlo. Hij vroeg ons wat we kwamen doen in Paramaribo. Nadat ik vertelde dat we o.a. websites maken was hij erg geïnteresseerd en gaf hij meteen zijn visite kaartje af. We moesten hem maar bellen voor een afspraak dan kon hij ons wel een rondleiding geven in zijn vis-bedrijf. Hij importeerde en exporteerde producten naar het buitenland.
Tijdens het gesprek was er opeens een gevecht gaande in bij de deuropening. Carlo gaf aan dat er iemand op heterdaad was betrapt op diefstal. Nadat deze persoon een paar trappen in zijn zij kreeg zag ik tot mijn schrik dat die dief ook nog eens werd gestoken met een schroevendraaier. Opeens kwam er een persoon aanzetten met een tasje op zijn rug die de situatie onder controle kreeg. Later bleek dat dit een politie agent was die de persoon met de schroevendraaier in de boeien sloeg.
De dief werd vreemd genoeg niet aangehouden. Later in de middag zagen we de arrestant weer vrolijk terugkeren bij die tent waar wij aanwezig waren.
Tijdens het gesprek met Carlo was ook een ander persoon aanwezig die de hele tijd 3 mobieltjes in zijn handen had. Ik vroeg hem of hij die ook verkocht. Voor 200 SRD of 150 SRD had hij deze mobieltjes te koop met oplader. Omdat ik nog telefoonkaart had en nog geen mogelijkheid had gezien om met het thuisfront te bellen vond ik dit een interessante aanbieding. Natuurlijk waren dit geen nieuwe mobieltjes. Waar ze vandaan komen is mij ook niet geheel duidelijk. Hij vertelde ons dat zijn vriendin in A’dam deze mobieltjes naar hem had opgestuurd.
Met in mijn gedachte heling is erger dan diefstal, ben ik toch op zijn aanbod ingegaan maar onder voorwaarde dat hij mij ging helpen om aan een simkaart te komen. Anders moesten Klaas en ik nog een telefoonzaak zien te vinden.
Tijdens de wandeling naar de Telefoonzaak (Telesur) vertelde deze persoon veel informatie over Paramaribo, de bevolking en een beetje over zijn eigen leven.
Eenmaal aangekomen bij Telesur besefte ik mij dat ons vanmiddag door de studenten was verteld dat je een identificatie bewijs moet tonen om een sim kaart te kunnen kopen. Paspoort had ik op dat moment niet bij me maar later bleek dat een rijbewijs ook voldoende was.
Klaas moest ook een sim kaart hebben maar had geen identificatiebewijs bij zich. Dit was geen probleem werd er verteld en het telefoonnummer werd op mijn identificatiebewijs geschreven. Beetje vreemde beveiliging dus 
Simkaart en beltegoed hadden we nu in bezit en ondertussen kon ik mooi controleren of de batterij van het mobieltje nog wel voldoende capaciteit had. Tevens kon ik ook mooi controleren of deze mobiel idd wel simlock vrij was en of hij deze mobiel het nog wel deed. Alles prima in orde nu moesten we nog terug om de oplader op te halen. De verkoper had vlakbij de markt een vriend die enkele nokia telefoon opladers had liggen en we gingen vervolgens controleren of de mobiel wel ging opladen.
Dit was niet het geval. S H I T dacht ik bij mijzelf, een klein probleempje. Er werd een nieuwe oplader opgehaald en ook deze werd getest. Ook deze deed het niet.
Vervolgens ging de verkoper in rap tempo met ons over de markt. Overal had hij vriendjes zitten die blijkbaar ook in telefoons handelden. Deze personen hadden ook geen oplader voor een nokia.
Na al deze moeite vroeg de verkoper of ik ook tevreden was met een universele oplader. Prima dacht ik als dat de oplossing is ben ik tevreden. Ondertussen hadden wij wel weer een heel stuk van Paramaribo gezien. Nadat alles geregeld was zijn we nog terug gegaan naar Carlo. Hij was nog steeds bezig met parbo bier te drinken. Hij kocht voor ons een Parbo en hebben nog een leuk gesprek gehad. Het was een vrolijke boel in deze tent.
Voor ik het wist stond er een lilliputter voor mijn neus. Hij praatte met Carlo in het Nederlands over zijn handel. Ik ving op dat hij niet veel verkocht had. Ik vroeg hem wat hij verkocht en hij opende zijn rugtas. Daar kwamen enkele parfumsetjes uit tevoorschijn. Heel eerlijk vertelde hij dat dit imitatiegeurtjes waren. Voor 10 SRD (3euro) heb ik een geurtje gekocht. Hij blij ik blij.
Ik betaal liever iemand die werkt voor zijn geld dan dat ik iemand iets geef die alleen maar aan het bedelen is. (Hier zullen ongetwijfeld mensen vraagtekens bij zetten  )

Van onze kleine man hebben we nog een cursus Sranantongo (negerengels) gekregen.
Het enige wat ik heb kunnen onthouden is “ik ga weg” vertaald is dit “mo gwe”. Negerengels bestaat uit veel engelse woorden die erg afgekapt worden. Mo Gwe is afkomstig van me go away.
Vrij simpel maar je moet gewoon weten hoe alles wordt afgekapt.

Na een paar Parbo biertjes te hebben genuttigd hebben we Carlo en Carlo aka Shorty good bye gezegd. Vervolgens vond ik het noodzakelijk om maar snel uit deze straat te lopen omdat ik mij hier niet al te veilig voelde. (getto van Paramaribo). Heling, het steekincident, waren genoeg feiten om deze conclusie te trekken.

Na een eindje struinen kwamen we terecht bij de moskee en synagoge die naast elkaar zijn gebouwd. Heel merkwaardig maar ook een mooi gezicht. Klaas en ik probeerde vanaf de straat foto’s te maken. Het is niet al te veilig om op straat foto’s te maken dit omdat wij zo min mogelijk onze bezittingen moeten laten zien ivm overvallen.
Op het moment dat we die foto’s aan het maken waren zag ik een beveiligingsbeambte (Ronald) van de synagoge ons wenken. Wij konden wel een rondleiding van hem krijgen. Uiteraard hebben we dit niet afgestaan.
Na de nodige foto’s te hebben geschoten op het terrein hebben we hem wat centen in zn hand gedrukt en dachten we ook wel bij de moskee een rondleiding te kunnen krijgen.
Ook daar stond een vrouwtje het terrein te bewaken. Na beleefd te vragen of we foto’s mochten maken mochten we ook hier op het terrein.

Nog geen 2 dagen in Suriname en nu al zijn we naar de mac donalds gegaan om te eten. Dit beloofd nog wat... Op het moment dat we de mac verlieten kwam er een feest comité het terrein op dansen. Vrolijke drum muziek en dansende vrouwen fleurden het terrein van de mac op.

Met het busje zijn we naar het noorden van Paramaribo gegaan. Nadat we geen oriëntatie punten meer herkende zijn we uitgestapt en richting ons huis gelopen.
Nadat we de nodige boodschappen hadden gedaan hebben we thuis nog wat gechilled met een Parbootje erbij.