De trip naar Paramaribo

9-2-2006 Dag1:

Ongeveer 8 uur vertrokken wij (pa,ma, Jacqueline en Jolanda) vanuit Drachten met de auto richting schiphol.
Bij Emmeloord kwamen we in eerste instantie al stil te staan. Gelukkig wist Henk aka pa een alternatieve route door Emmeloord zodat we niet op de snelweg hoefde te wachten.
Nadat we op de A6 waren beland, stonden we net voor de A1 weer vast in een file vanwege een ongeluk. Tijdens deze file begon het behoorlijk te sneeuwen. Heel bizar is het idee dat je een paar uur later vanuit de sneeuw in de tropen terecht komt.

10.20 waren we uiteindelijk op schiphol aangekomen.
Daar stond Klaas ook al te wachten met zijn ouders.
Klaas is ook een student van de Hanze Hogeschool en studeert dezelfde opleiding alleen dan met de richting multimedia en vormgeving. Tijdens de voorbereidingen hebben wij redelijk vaak contact gehad om de zaken op orde te krijgen.
Gezamenlijk zijn we gaan inchecken zodat we naast elkaar konden zitten in het vliegtuig.

Na het inchecken kwam het zware moment… Afscheid. Altijd een rottig moment.
Gelukkig zie ik Jolanda, ouders en Jacqueline over een periode van ongeveer 10 weken of korter weer terug in Paramaribo.

Nadat we voorbij de douane kwamen viel mij meteen al op dat onze bagage niet direct werd gecontroleerd. Later bleek dat de bagage bij de gate werd gecontroleerd.
We zijn vrijwel direct naar de Gate gewandeld (E17).
13.00 uur ging het vliegtuig de lucht in. We hadden dus een half uur vertraging, dit werd goedgemaakt nadat we hoorde dat de vlucht 8,5 uur zou duren.

Tijdens de vluchten werden er twee films afgespeeld. (Zorro en In her shoes)
Voor de rest hebben Klaas en ik wel veel gepraat, gelezen en muziek geluisterd.
Een groot plus punt was dat we tijdens de vlucht gratis headsetjes konden lenen. Normaal moet men hier voor betalen.
De vlucht verliep prima, weinig turbulentie en we kregen vaak eten en drinken aan boord.

De landing op Zanderij (Suriname) was perfect. De kist was nog geen seconde op de baan of er werd al geklapt. Wat een slap geouwehoer is dat toch…maar als mensen dat leuk vinden om te doen …
Nadat de trap aan het vliegtuig was gekoppeld gingen de deuren open en konden we het vliegtuig uit.
Meteen kwam de warmte ons tegemoet. We kregen in één keer ontzettend veel indrukken te verwerken. Het vliegveld, tempratuur, enthousiasme van de bevolking (zingend liepen ze naar de gate). In één woord geweldig.
Tevens was het heel indrukwekkend om via de trap de blauwe KLM vogel 747 uit te lopen en op een paar meter afstand de motoren nog zijn werking zien doen.

Nadat we de filmpjes en foto’s hadden geschoten liepen we naar de gate om daar de papieren te laten stempelen. We hebben een poosje in de rij moeten staan. Het werk tempo lag niet al te hoog bij dit personeel. Bij de bagageband moesten we onze koffers opwachten. Spannend moment. Zou mijn koffer opengereten zijn ? ownee… dat gebeurt natuurlijk op de terug weg...

Tot nu toe verliep de reis vlekkeloos.
Het werd nu spannend of we ook daadwerkelijk zouden worden opgehaald zoals beschreven was in de correspondentie met de huisbaas. Klaas en ik hadden namelijk een paar keer gemaild met deze huisbaas die onze huisvesting kon regelen. Elke keer kregen we maar hele korte mailtjes terug.
Toen we naar buiten liepen stond er een grote menigte te wachten. Meteen zag ik al een persoon met een bordje (Peterson en Pularends). Lekker verkeerd gespeld maar wat maakt het ook uit zouden ze vast gedacht hebben.
19.00 lokale tijd zaten we in het busje en na een tijdje wachten gingen we richting Paramaribo.
Na nog geen tweehonderd meter gereden te hebben moesten we al overstappen in een ander busje.
De chauffeur had het busje zo neer gezet dat hij de koffers van de ene achterklep naar de andere achterklep kon verhuizen. Helaas bleek voor hem dat hij het busje te dicht op het busje had geparkeerd waardoor de achterklep niet open kon. Normaal zou een chauffeur weer even in het busje stappen om deze een paar meter te verplaatsen maar deze chauffeur was zo inventief om het busje weg te duwen. Prachtig prachtig dacht ik al op dat moment.

De enige passagiers was een Nederlandse mevrouw en wij tweeën . Met deze vrouw afkomstig uit Ridderkerk hebben we de hele route gepraat. Het was behoorlijk vermoeiend om met haar te communiceren, ze had namelijk nogal een zacht stemmetjes daarnaast wilden we uiteraard ook naar buiten kijken om de eerste indruk van Suriname te krijgen.
Binnen 20 min was het van schemerlicht al helemaal donker.

Na ongeveer een uur te hebben gereden werden we afgezet bij onze verblijfplaats. (Uranusstraat 72)
De eerste indruk was dat het een vrij groot huis was in een straat met vele andere grote huizen.
We werden goed opgevangen door de verhuurders die ons het een en ander hebben uitgelegd over het verblijf maar ook over de leefwijze in Suriname.
Het huis is zeer groot opgezet. Een grote woonkamer / keuken met in totaal 4 slaapkamers, 2 wc’s en douches waarvan het water koud. Tevens is er nog een tweede keukentje zonder gasfornuis.
Nadat we ongeveer 45 minuten met deze personen hebben gepraat zijn ze weggegaan en was het huis voor ons zelf. Zoals ik vermeld had heeft het huis 4 slaapkamers maar alleen Klaas en ik zijn momenteel aanwezig in dit huis. Over ongeveer 4 weken komen er ook andere personen bij. Tot die tijd is deze villa voor ons alleen. Zeer relaxed…

Het huis is/was schoon achter gelaten, maar na een uur kregen we al te maken met de eerste kakkerlak.
Best wel een schrik om zo’n redelijk groot beest opeens voor je voeten te zien lopen. Handig hebben we deze kakkerlak vriendelijk verwezen naar de voordeur.
Ook kregen we opeens twee kleine kittens/katjes als huisdieren. Ook deze beestjes hebben we de deur uitgezet. Zielig zullen sommige mensen denken maar ik zal op straat nog wel veel meer zielige dingen tegenkomen waar ik mij een beetje voor af zal moet schermen.

Tijdens mijn bed inspectie zag ik allerlei kleine beestje (paar keer kleiner dan mieren) over mijn matras lopen. Ik heb mijn kamer zelf dus nog maar eens grondig schoongemaakt.

22.20 uur Surinaamse tijd en 2.20 Nederlandse tijd vond ik het welletje voor vandaag.
Een vermoeiende dag met veel indrukwekkende gebeurtenissen dus was het tijd om het licht uit te doen.